Кел ёшлигимизга хат ёзиб,масофаларни қисқартирамиз... Кел чиндан ҳам хат ёзайлик...бизни олсин кетсин лолақизғалдоқзорига...қайтадан ёшариб,ҳасрат-ла кўзларидан ўпайлик кўнгилнинг...балки қайтмоқ учун умидларни ўзимизга ишонтирамиз...орзуларимизни қаҳрамон этамиз...иккимизга келар йўлларга гуллар сочамиз.
– Ундай деманг, – жувоннинг кўнглида уйғонган меҳр ўрнини алланечук оғриниш эгаллади, – ундай деманг!
Йигит анграйиб қолди. Севинчи ичига сиғмаётган рафиқасининг фавқулодда тўнини тескари кийиши таажжубга солди.
— Э-эй, кечирасиз! Сира бунақа ўйлаганим йўқ. Узр сўрайман, узр, унақа мастерларни айтмадим. Ҳалиги… мураббий, ўз ишининг устаси деган маънода. – Собир хотиннинг қарашидан унинг тушунмагани, тўғрироғи, ўзининг тушунтира олмаганидан хижолатга тушди.
Шу хаёллар билан кайфияти кўтарилиб ўрнидан қўзғалди. Синглиси Инобат ҳовлини супураётган экан, кўзига у аввалгидай совуқ бўлиб эмас, балки ўта ёқимтой кўринди.
Ота бечора яна нимаям десин? Умрида биринчи марта учган бўлса? Ҳаво кемасининг хусусиятларини қай тарз тушунтириб бера олсин? Боласиям, ўзиям “Т-28” тракторидан бошқасини билмаса?
Эгнида кўк кўйлак, бошида кўк рўмол, у яқин бир ой мотам тутди. Кўнглим хуфтон, мен кечаю кундуз унинг йўлини пойладим, бир оғиз сўзига зор, уйдан чиққанида кўзларига тикилдим, лекин у ҳар сафар мени кўрганда узоқдан тескари бурилиб кетар эди. Бир ойдан кейин келинойим ўз элига кетадиган бўлди. Мен лоақал хайрлашар, ақалли яхши кунлар хотираси учун бир оғиз бир гап айтар, деган умидда эрталабдан йўлини пойладим.
Синглим бечора касалга чалиниб шунақа инжиқ бўлиб қолгандир-да, дейишингиз мумкин. Майли, ҳечқиси йўқ, ака, чунки дадамдан кейин сиз менга ота ўрнидасиз. Аслида бундай ўйлаб қарасам, отамиз ҳам, онамиз ҳам сизсиз, негаки, сира унутолмайман,
Одамларнинг какликларни отиб қулатгандаги қийқириқларини, омон қолган бечора қушларнинг дилини босган ваҳмни тасаввур қилиб, бу ҳол гўё кўз ўнгимда содир бўлаётгандек сесканиб кетдим. Шом тушди. Ўрнимдан туриб йўл юришда давом этдим.
Кейин ётавериш жонига тегди, секин туриб приёмникни қўйди. Шўх куй берилаётган экан, эшитиб ўтириб нонушта қилди. Нонушта қилиб бўлганида «твист» бошланди. Эркинжон жиннилик қилиб ўйинга тушиб кетди. У ўз қилиғидан ўзи куларди. Кайфи чоғ эди. Аммо вақт ўтиши билан аста-секин зерика бошлади.
Дераза ромларининг кўчган жойларидан эски бўёқлари ҳам қатма-қат бўлиб кўриниб турарди. Бир жойидаги бўёқ кўчиги инсон юзи шаклини пайдо қилганди. Кенг пешонаси, сочи, узун чанаси ва беўхшов қулоқлари билан бир ҳамқишлоғимни, капитан Турғут Тунчқояўғлини эслатарди.